Porosty

Na terenie społecznie projektowanego Turnickiego Parku Narodowego stwierdzono obecność 18 z 72 gatunków uznawanych za wskaźnikowe dla naturalnych lasów. Ich obecność świadczy o tym, że pomimo prowadzonej intensywnej gospodarki leśnej zachowały się jeszcze fragmenty lasów o wysokim stopniu naturalności, które powinny zostać objęte ochroną. Najczęściej notowane są porosty z rodzaju Cetrelia (głównie C. cetrarioides oraz wyodrębniona z niej po opublikowaniu czerwonej listy C. monachorum, rzadko C. olivetorum), na kilku/kilkunastu stanowiskach stwierdzono Lobaria pulmonaria, Thelotrema lepadinum i Pertusaria hemisphaerica. Pozostałe gatunki notowane są na pojedynczych stanowiskach: Arthonia byssacea, A. vinosa, Arthothelium spectabile, Chrysothrix candelaris, Hypotrachyna revoluta, Lecanora albella, Loxospora elatina, Menegazzia terebrata, Multiclavula mucida, Opegrapha viridis, Pyrenula nitidella, Trapeliopsis viridescens, Usnea ceratina.

Na szczególną uwagę zasługują gatunki uznawane za wskaźniki ciągłości ekologicznej lasu należące do związku Lobarion. Wymagają starych ponad 100-letnich drzewostanów, a warunkiem niezbędnym dla pojawienia się tych jest ekologiczna kontynuacja lasu. W lasach projektowanego Parku stwierdzono występowanie 4 takich gatunków: Lobaria pulmonaria, Menegazzia terebrata, Parmotrema arnoldii i Thelotrema lepadinum. Wskaźniki ekologicznej ciągłości lasu mają bardzo ograniczone możliwości rozprzestrzeniania, co wynika z biologii ich rozmnażania. Symbiotyczne diaspory, za pomocą których większość z nich się rozprzestrzenia, ze względu na swoje rozmiary mogą być transportowane na niewielkie odległości. W przypadku Lobaria pulmonaria jest to 30 do 50 m, co ogranicza możliwości kolonizacji do sąsiednich drzew, a soredia tworzone są bardzo późno, kiedy to plechy osiągną wiek 20 – 25 lat. Dlatego też miejsca, w których Lobaria pulmonaria i inne wskaźnikowe gatunki występuje na oderwanych stanowiskach, powinny być traktowane jako ważne refugia i podlegać szczególnej ochronie.